Rozdział 2

            Stojąc przed ogromnym lustrem w łazience, bacznie się sobie przyglądałam. Rude włosy jak na złość postanowiły się skręcić w delikatne loczki, które wcale uroku mi nie dodawały. Każdej innej dziewczynie taka fryzura pewnie by odpowiadała, ale ja bywałam wobec siebie bardzo krytyczna. Loki sprawiały, że moja twarz zdawała się bardziej okrągła. Sapnęłam cicho, próbując je rozczesać. Niestety jak na złość wracały do stanu poprzedniego. Zdecydowałam szybko, że zaplotę je w ciasny warkocz i nikt się nawet nie zorientuje.

            Czas uciekał, a ja w dalszym ciągu stałam przed szafą patrząc bezradnie, co powinnam na siebie założyć. Sukienka nie pasowała, legginsy już dawno według mnie wyszły z mody, a obcisłe jeansy stały się zdecydowanie z b y t obcisłe. Zakodowałam sobie w głowie, że powinnam jak najszybciej wziąć się za siebie. Na halę nie miałam daleko, a tam siłownia otwarta była do późnych godzin wieczornych. Mając tak młodego, a do tego znanego chłopaka, nie trudno było pamiętać, aby zadbać o swój wygląd. I nie chodzi o to, że gdyby mi się przytyło, to natychmiast Kuba by mnie pozostawił. To ja chciałam czuć się komfortowo wśród jego młodszych kolegów oraz koleżanek. Bo na opinii tych starszych z Jastrzębskiego Węgla już dawno przestało mi zależeć. Poza tym to Kubiak dbał wśród nich o moje dobre imię. Może kuzyn z niego marny, ale za to wspaniały przyjaciel.

            Właśnie miałam zrzucić z siebie ręcznik, którym owinęłam się wychodząc spod prysznica, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi. Zaklęłam cicho. Kuba raczej korzystał ze swojego kompletu kluczy. Dobrze wiedział, jak bardzo nie lubię latać do drzwi co pięć minut. A tak właśnie jest, kiedy sąsiadem z góry jest Kubiak, a naprzeciwko mieszka jeszcze dwóch innych zawodników z Jastrzębskiego Węgla. Szybko przekalkulowałam sobie w głowie ile czasu zajmie mi ubranie się oraz jak wytrzymała może być cierpliwość nieproszonego gościa. Dzwonek uparcie dzwonił, a do tego doszło pukanie do drzwi. Wciągnęłam na tyłek koronkowe bokserki, nałożyłam spodnie, a na górę zarzuciłam szybko zdecydowanie za dużą bluzę klubową Kuby. Zapięłam ją na tyle wysoko, by zasłaniała co trzeba i popędziłam otworzyć.

- Ciao!

- Witaj człowieku o śmiesznie brzmiącym imieniu i nazwisku.

            Włoch przewrócił oczami, mrucząc coś pod nosem. Zapewne wyzywał mnie właśnie od rudych i wrednych. Ale nie moja wina przecież, że Matteo Martino jakoś tak zabawnie brzmi. W prawdzie jakoś nikogo innego to nie śmieszy, ale nigdy nie lubiłam być jak ci wszyscy inni.

- Wpuścisz mnie do środka, czy będziemy tak rozmawiać w wejściu? – Zapytał ze zniecierpliwieniem, przestępując z nogi na nogę.

- A niby o czym ty chcesz ze mną rozmawiać?

            Jak daleko sięgałam pamięcią, to nigdy z tym akurat Włochem nie miałam o czym rozmawiać. Zero wspólnych tematów. No może za wyjątkiem podejmowania decyzji dotyczących Kuby. Nie mam pojęcia dlaczego, ale Matt traktował go jak swojego młodszego brata. Zupełnie się do tej roli nie nadawał. Może w kwestii siatkówki był dobrym przewodnikiem, ale życiowo to się do tej pory nie popisywał.

- Kuba już wrócił?

- Czy gdyby był w domu, z taką chęcią leciałabym otworzyć te drzwi i bym odpowiadała na twoje pytania?

- Z całą pewnością nie robilibyście niczego nieprzyzwoitego – uśmiechnął się złośliwie, a we mnie zawrzało. Miałam ochotę trzasnąć drzwiami przed jego nosem. Niestety rodzice trochę za dobrze mnie wychowali. – To wpuścisz mnie?

- Po moim trupie.

- To się da załatwić. – Że też ja mu jeszcze nie przywaliłam! – Ale skoro taka miła jesteś, to przekaż Kubie, by do mnie zadzwonił lub wpadł.

- Uwierz mi, że będzie mieć ciekawsze sprawy na głowie.

            Odwróciłam się na pięcie i z dumą kopnęłam drzwi, które zamknęły się z przyjemnym dla ucha szczęknięciem. Każda wizyta Matteo w tym domu kończyła się drobnymi uszczypliwościami lub wielką awanturą. Zdarzało się nawet, że któreś z nas stawiało Kubie ultimatum. Rzecz jasna Włoch był z góry na straconej pozycji.

            Po powrocie do sypialni rzuciłam się na łóżko, wyciągając spod poduszki telefon. Dochodziła dwudziesta, a Kuby dalej nie było. Napisał krótkiego smsa, że utknęli w jakimś gigantycznym korku i ich przyjazd opóźni się jeszcze trochę.

Westchnęłam cicho, wtulając głowę w jego poduszkę. W dalszym ciągu pachniała Kubą, a ja tak potwornie za nim tęskniłam. Świadomość, że nacieszę się jego obecnością zaledwie przez półtora dnia również w niczym nie pomagała. Przed drużyną Jastrzębskiego był mecz wyjazdowy w Bydgoszczy, a następnie Kuba jechał do Kędzierzyna, gdzie miał zagrać w meczu Młodej Ligi. Taka to właśnie jest cena jaką przychodzi zapłacić za bycie w czymś doskonałym. A Kuba miał jeszcze przed sobą całe lata gry.

Ocknęłam się z krótkiej drzemki w chwili, gdy na swoich ustach poczułam ciepłe wargi. Nie otwierając oczu zarzuciłam ręce na szyję chłopaka i przyciągnęłam go do siebie. Smakował tak samo. Nie chciałam się od niego odklejać. Pragnęłam, by już nie zostawiał mnie ani na chwilę. Wplotłam palce w jego, nieco już przydługie, włosy.

- Haniu, a dasz mi chociaż zdjąć kurtkę? – Zaśmiał się cicho Kuba, odsuwając się nieco ode mnie. Otworzyłam oczy, kiwając niechętnie głową na znak, że nie mam nic przeciwko.

W pokoju panował półmrok. Jedynym źródłem światła było to pochodzące z przedpokoju, gdzie Kuba właśnie urzędował. Podnosząc się na łokciach dostrzegłam jego buty na samym środku pomieszczenia. To jedyny szczegół, który mnie w nim irytował. Porządek nie jest najmocniejszą stroną Popiwczaka.

Podniosłam się z łóżka, przemaszerowałam po puchowym dywanie wyściełającym całą sypialnie i na palcach zakradłam się do mojego siatkarza, który szukał czegoś w kieszeniach swojej kurtki. Objęłam go od tyłu w pasie, a po chwili zabrałam się za przekazywanie wiadomości z ostatnich dwóch tygodni.

- Martino był i prosił byś do niego zadzwonił lub wpadł.

- Nie pozabijaliście się? – Rzucił Kuba ze śmiechem, odwracając się w moją stronę. Był jakieś dziesięć centymetrów wyższy ode mnie, więc musiałam zadrzeć głowę, by móc patrzeć w jego oczy.

- Nikt nie ucierpiał – zapewniłam, krzywiąc się. – Ale czy on przypadkiem nie posiada twojego numeru? Na serio musiał przychodzić tutaj i mnie drażnić?

- Pewnie darmowe minuty mu się skończyły. – Kuba wzruszył ramionami, jakby to było coś najnormalniejszego w świecie. Jasne! Bo Włoch nie mający dziewczyny bez większego problemu może wykorzystać cały pakiet darmowych minut. – Skoro mieszka naprzeciwko, to skoczę do niego na chwilę. Pewnie to coś ważnego.

            Martino już dawno był na mojej czarnej liście, ale właśnie awansował na pierwsze miejsce. I nie wspomnę już o tym, że poczułam się odrzucona. Mój chłopak po dwóch tygodniach rozłąki wraca wreszcie do domu tylko po to, by zaraz pójść do swojego „starszego brata” i razem z nim spędzić resztę tego wieczora.

- Idź – prychnęłam. – A jeśli zatęsknisz, to wiesz gdzie mnie szukać.

- Oj Hania, nie gniewaj się. – Tym razem nie pozwoliłam mu się przytulić. Spojrzałam tylko wyczekująco, aż sobie pójdzie. – Wrócę za pięć minut.

- Zobaczymy.

            No i poczekałam pięć minut, kwadrans, pół godziny. Jak ten Matt uwielbia psuć wszelkie moje plany! Pomyślałabym, że każdy Włoch jest tak irytujący, ale przecież z Michałem Łasko mogłam bezpiecznie przebywać w jednym pomieszczeniu nawet przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Chociaż sama już nie wiedziałam czy powinnam kwalifikować go jako makaroniarza. W jego żyłach płynęła polska krew!

            O północy zdecydowałam odłożyć notatki, przebrać się w pidżamę i pójść spać. Nie będę czekać wiecznie na kogoś, kto po dwóch tygodniach w Spale wraca tylko po to, by spędzić czas z kumplami z drużyny. Bo dziewczynie nic się przecież nie należy.

Odautorsko: Rozdziały będą publikowane co tydzień, ale że jutro wyjeżdżam do Bydgoszczy i wracam dopiero we wtorek rano - macie dzisiaj. Dziękuję Wam za wszystkie komentarze. One na serio są dla mnie ogromną motywacją. Mam nadzieję, że zostaniecie tutaj razem ze mną do końca. A wpadnę może na kogoś z Was w Bydzi? :)