Rozdział 9

            Na kanapie w kubiakowym mieszkaniu przesiedziałam blisko cztery godziny. Przez ten czas nie zważałam na bodźce zewnętrzne. Nie obchodził mnie Michał, który chyba z pięćdziesiąt razy pytał, czy wreszcie odbiorę ten nieustannie dzwoniący telefon. Nie spojrzałam nawet na kubek, który postawił na drewnianym stoliku. Znajdowała się w nim prawdopodobnie gorąca herbata z sokiem malinowym. Oboje piliśmy ją, kiedy znajdowaliśmy się w dołku. To jednak nie był normalny problem, jaki dało rozwiązać się w piętnaście minut. Zmieniałam tylko co chwilę chusteczki, które dość szybko stawały się przemoknięte od łez.

- Hanka, jeśli zaraz nie powiesz mi co się stało lub się nie uśmiechniesz, to zadzwonię po Laurę – zagroził Michał, chwytając się ostatniej deski ratunku. Natychmiast podniosłam na niego przerażone spojrzenie, kręcąc przy tym przecząco głową.

- Nie dzwoń do niej – poprosiłam szeptem, pociągając kolana pod samą brodę. – Ona nie zrozumie…

- Nie zrozumie czego?

            Michał patrzył na mnie wyczekująco, a ja po prostu nie mogłam zdobyć się na odwagę, by mu powiedzieć. Bałam się reakcji. Mogłam przecież przespać się z każdym, ale jeszcze do wczorajszego poranka Matteo Martino był zdecydowanie ostatnią osobą na mojej liście. Dlaczego mu uległam? Nieustannie analizowałam tą noc, moje i jego słowa. Pomyślałam, że się przede mną otworzył. Miałam nadzieję, iż jakoś wszystko sobie wyjaśnimy. Nasza znajomość nie była łatwa. Właściwie od samego początku dogryzaliśmy sobie nawzajem. Nie wyobrażałam sobie, by teraz moje życie miało wyglądać inaczej. A przynajmniej tak myślałam, bo teraz już w ogóle nie chciałam na niego patrzeć.

- Misiek, nie mogę powiedzieć.

            Ostatnia, samotna łza spłynęła po policzku. Kubiak przestał wreszcie krążyć po pokoju i usiadł obok mnie. Oparłam głowę o jego ramię. Spokojnymi ruchami gładził moje włosy. Wzięłam kilka głębokich wdechów, by wreszcie się uspokoić.

- Jeszcze wczoraj widziałem ciebie w doskonałym humorze, a dzisiaj każesz mi zerwać się z łóżka w środku nocy. Do tego wpadasz w moje ramiona zapłakana. Nie wmawiaj mi, że jest coś, o czym nie możesz mi powiedzieć.

            No proszę. Jednak Michał Kubiak potrafi być dociekliwy. Nerwowo zagryzłam dolną wargę, ponownie się wahając.

-Obiecasz, że nie będziesz mnie osądzać? – Zapytałam niepewnie, chociaż i tak znałam odpowiedź. Misiek skinął głową. – Zdradziłam Kubę.

            W ciszy, która zapadła między nami brakowało tego filmowego cykania świerszczy. Dopiero po krótkiej chwili zauważyłam, jak mój kuzyn napina wszystkie mięśnie. Wkurzył się.

- Całowanie się z innym, to jeszcze nie zdrada – zauważył z nadzieję, że nie potwierdzę jego najgorszych przypuszczeń. – No chyba, że…

- Przespałam się z Martino – niemal jęknęłam, ukrywając twarz w dłoniach. – Zdradziłam Kubę z jego najlepszym przyjacielem. Jestem zwykłą dziwką.

- Nie mów tak – uciął Michał, ponownie zrywając się na równe nogi. Dłonie zasikał w pięści, mrucząc pod nosem przekleństwa. – Zabiję tego pieprzonego zboczeńca! Jak go tylko zobaczę, to normalnie wykastruję.

            I tak w kółko. Nie poprawiał mi tym nastoju, ale chyba gorzej i tak być nie mogło. Kiedy Kuba zadzwonił do mnie chyba po raz setny, zebrałam się na odwagę by wcisnąć zieloną słuchawkę. Nie miałam pojęcia, czy Włoch już pochwalił się upojną nocą. Bałam się potwornie, chociaż zupełnie niepotrzebnie. Kuba był zmartwiony moim nagłym wyjazdem. Rzuciłam szybko, że to wszystko przez przeziębienie, które nagle się do mnie przypałętało. Nie chciałam zarazić nikogo z młodej drużyny, więc zdecydowałam się wyjechać. Marne kłamstwo, ale przeszło. I wcale nie odetchnęłam z ulgą.

- Wiedziałem, że Matteo się w tobie zakochał – mruknął Misiek, kiedy odłożyłam telefon na stolik. – Nie sądziłem jednak, iż wpadnie na tak podły pomysł. Hanka, dlaczego?!

- Gdybyś tylko go słyszał…

- Ja wiem, że on potrafi pięknie mówić, ale zero w tym szczerości. Matteo dąży do celu bez względu na cenę, jaką przyjdzie za to płacić. Dałaś się podejść.

- Mogłam darować sobie te dwa drinki.

- Pewnie, że mogłaś! – Kubiak krzyknął na mnie, ale po chwili się opanował. – Zabiję go. Hanka, ty nie możesz o tym powiedzieć Młodemu. Chłopak się załamie.

- Więc mam go oszukiwać? – Posłałam Michałowi pełne powątpiewania spojrzenie. – Czy ty siebie słyszysz? Nie mogę trwać w związku, w którym nie jestem szczera.

- Fakt.

- No nic. Idę do siebie. A ty masz nikomu o tym nie mówić. Sama tą sprawę załatwię.

- Ale…

- Michał, ja nie mam już siedmiu lat. Potrafię o siebie zadbać.

- No właśnie widzę.

            Aż do godziny dwudziestej włóczyłam się po mieszkaniu bez celu. Posprzątałam w salonie, wyszorowałam łazienkę, zrobiłam pranie. Próbowałam zasiąść znów do nauki, ale nie mogłam się skupić. No pięknie. Niedługo sesja, a ja sobie narobiłam problemów. Położyłam się wreszcie do łóżka, by tam nieco uspokoić rozszalałe myśli. Nie przypuszczałam, że tak łatwo zasnę, chociaż nie można powiedzieć, aby sen był spokojny. Widziałam w nim zadowolonego Matteo. Śmiał się z mojej naiwności. Kuba natomiast patrzył na mnie z wyrzutem. Wiedziałam, że jego serce krwawi. Wyrzuty sumienia z każdą chwilą przytłaczały coraz bardziej. Miałam ochotę zniknąć; zapaść się pod ziemię. Sprawę dodatkowo pogarszał fakt, że nawet przyjaciele się ode mnie odwrócili. Próbowałam im to wszystko wyjaśnić. Nie chcieli słuchać.

- Hania, obudź się. – Do koszmaru wdarł się tak dobrze znany mi głos. Poderwałam się z miejsca, lądując od razu w ramionach Kuby. Tulił mnie mocno powtarzając cicho, że to był tylko zły sen. Był przy mnie. W dalszym ciągu mnie kochał. Martino zabrakło odwagi, by mu o wszystkim powiedzieć. Odetchnęłam z ulgą, po chwili znów zanosząc się łzami.

- Kubuś, przepraszam…

- Nic takiego się nie stało. – Spokojnymi ruchami gładził moje plecy. – Mogłaś chociaż poczekać, aż się obudzę, ale nie mam tobie tego za złe.

- Hania, możemy porozmawiać?

            Zadrżałam na dźwięk głosu Włocha. Wstałam z łóżka, przylegając do ściany. Moja klatka piersiowa unosiła się szybko, a krew odpłynęła z twarzy. Nerwowo spojrzałam na Kubę, którego moje zachowanie postawiło w stan gotowości. Stał pomiędzy mną, a lekko zmieszanym Matteo. W jego oczach dostrzegłam nieme pytanie.

- Coś ty jej zrobił? – Wysyczał Popiwczak, zaciskając dłonie w pięści. Martino zacmokał cicho, zupełnie ignorując pytanie mojego chłopaka.

- Porozmawiajmy, ti prego.

- Wyjdź – poprosiłam, łamiącym głosem. – Nie zbliżaj się do mnie.

- Nie każ mi posunąć się do szantażu.

            Wiedziałam, że tego nie zrobi. Może mi się tego wydawało, ale żałował szczerze tego, co między nami zaszło. Zastanawiałam się jeszcze tylko krótką chwilę. Wreszcie uniosłam rękę, palcem wskazując wyjście.

- Wynoś się.

            Nie wiem skąd znalazłam w sobie tyle siły, by wypowiedzieć te dwa słowa. Martino wyszedł, a kiedy usłyszałam trzaśnięcie drzwiami od mieszkania – osunęłam się na podłogę.

- Co on ci zrobił? – Kuba natychmiast znalazł się przy mnie. Ukryłam twarz w dłoniach. – Hanka! Co Matteo ci zrobił?!

- Nie chcę o tym mówić.

- Nie odpuszczę.

            Coś trzeba było wymyślić na poczekaniu.

- To efekt kolejnej wymiany zdań między nami. – Starałam się uśmiechnąć. – Wiesz jak to jest.

            Nie wyglądał na przekonanego.

Odautorsko: W przeciwieństwie do tego jak u Hanki pochwalę się, że u mnie dawno tak cudownie nie było :) No ale dobrze. Nie od tego tu jestem by się chwalić, czy żalić chociaż wiem, że robię to notorycznie. Kolejny rozdział może się ukazać w jednodniowym poślizgiem, gdyż jadę do Zakopanego wypoczywać ;)