Rozdział 5

            Nie ma nic lepszego od obudzenia się o poranku w pełni wypoczętym. Cały dyskomfort odczuwany poprzedniego wieczora po długiej jeździe samochodem już przeminął. W głowie natomiast pozostało jedynie mgliste wspomnienie ostatnich wydarzeń. Wyglądało na to, że umęczony umysł nie chciał pamiętać. Przez krótką chwilę pomyślałam nawet o tym, iż mogłabym wybaczyć kuzynowi jego ostre słowa. Kiedy jednak zobaczyłam go na śniadaniu – zmieniłam zdanie. Był skłonny tylko do posyłania morderczych spojrzeń oraz obgadywania wśród kolegów. Och, jakiż on dorosły!

            Z wściekłością nałożyłam na swój talerz trochę jajecznicy, by po chwili zając miejsce naprzeciwko mojej przyjaciółki. Jej cichy chichot niemalże doprowadził mnie do szału. Żeby nie zacząć krzyczeć, zatkałam sobie usta razowym chlebem, przeżuwając go bardzo powoli. Gapienie się w talerz z całą pewnością wyglądało idiotycznie, ale tą całą sytuację mogłabym właśnie tak określić. Kiedy pojawił się Kuba poczułam, że moja cała złość i poirytowanie przechodzi. Jeden jego ciepły, nieco zaspany uśmiech był wart tych wszystkich męczarni, przez które właśnie przechodziłam. Natychmiast znalazłam się w swoim idealnym świecie.

- Ty tutaj nie siadasz – zakomunikowałam Łasko, który miał zamiar odsunąć krzesło przy naszym stoliku. Posłał mi pytające spojrzenie, a Laura tylko przewróciła oczami. No proszę, teraz i jej przeszła chęć na podśmiewanie się.

- Oj Hania, no weź się nie obrażaj na mnie, że przerwałem wam kiedy…

- Cicho! – Zaczęłam machać energicznie rękoma, a Kuba zakrztusił się herbatą. – Cicho, cicho, cicho!

- Już nic nie mówię – szepnął Michał, mimo wszystko zajmując miejsce przy stole. Poklepałam Młodego po plecach bo niewiele brakowało, a by się udusił. Spojrzał na mnie z wdzięcznością. Czego się nie robi dla ukochanego chłopaka.

            Zaraz po śniadaniu zdecydowałam się na krótką wycieczkę po Bydgoszczy. Rzecz jasna nie byłam tutaj po raz pierwszy. Zdarzało się w tym moim smutnym, nudnym życiu przyplątać się do tego miasta wraz z Kubiakiem. Będąc jeszcze w szkole średniej wcale nie łączyła nas wzajemna nienawiść oraz niechęć. Misiek był kochanym kuzynem, który troszczył się o wszystkich członków swojej rodziny. Jako, że mieszkał wtedy w Warszawie, a ja w Poznaniu – nie mieliśmy siebie dość. W wolne weekendy podróżowałam więc nieco.

            Niewiele się zmieniło w tym mieście od mojej ostatniej wizyty. Kilka nowych bloków, do tego jakiś most niedaleko Focusa w budowie. Wprawne oko córki budowlańców oceniło, iż konstrukcja zbyt piękna nie będzie. Ale nie mnie ingerować w gusta innych ludzi. Jeśli ktoś wybrał ten projekt, to musiał mieć ku temu jakiś powód. Wzruszyłam obojętnie ramionami, kierując się w stronę wejścia do galerii handlowej – Focus Mall. Z tym miejscem wiązało się kilka wspomnień, które z chęcią wymazałabym ze swojej pamięci. Bo przecież po raz pierwszy odwiedziłam Bydgoszcz cztery lata temu, będąc jeszcze z Robertem. Teraz mogłam tylko dziękować Bogu, że ten związek nie trwał długo. Czymże są te dwa miesiące? No niczym przecież.

            Zaraz po wejściu skręciłam do Empika. Potrzebowałam jakiejś ciekawej lektury na czas podróży pociągiem do Kędzierzyna. Kiedyś byłam prawdziwą maniaczką książek. Co tylko wpadło mi w ręce, natychmiast pochłaniałam. Później jednak przyszedł czas na studia. Koniec z wolnym czasem. W październiku natomiast pojawiła się miłość. Ta prawdziwa i jedyna.

            Po wydaniu kilkudziesięciu złotych na dwa tomy książek Charlaine Harris stwierdziłam, że czas najwyższy udać się na halę. Laura dobijała się do mnie, pozostawiając przy tym z dziesięć wiadomości. Czekała już na mnie przy wejściu i marzła. Nie ja kazałam jej stawić się pod Łuczniczką na półtorej godziny przed rozpoczęciem spotkania! Połowę drogi więc przebiegłam, by moja przyjaciółka nie prawiła mi kazań przez całą rozgrzewkę i połowę spotkania. A była do tego zdolna.

- Dłużej się nie dało? – Warknęła, wyrzucając niedopałek papierosa w śnieżną zaspę. – Pewnie kilka palców u stóp już zdążyło odpaść.

- Miałaś już nie palić.

- Czego Michał nie wie, tego żałować nie będzie.

            Szybko doszłyśmy do porozumienia. Ja nie powiem o niczym Łasko, ona natomiast nie będzie prawić gorzkich żali. Och, żeby to zawsze tak dobrze szło. Ale nie ma co narzekać. Laura była doskonałą przyjaciółką z licznymi znajomościami. To przecież dzięki niej siedziałyśmy teraz w pierwszym rzędzie, tuż przy kwadracie dla rezerwowych, skąd przy okazji miałyśmy dobry widok na całe boisko. Cóż, przynajmniej nie narzekałyśmy do chwili, aż przyszli medycy. Na nasze nieszczęście stolik dla nich mieścił się tuż przy naszych miejscach. Najpierw pojawiła się szóstka ubranych na czerwono sanitariuszy. Później przybyło ich jeszcze raz tyle. Pomiędzy uśmiechami do Kuby, denerwowałam się na tych idiotów, którzy stali sobie jak gdyby nigdy nic, podziwiając przy tym rozgrzewkę. Moje protesty zakończyły się na tym, że jedna z sanitariuszek stwierdziła, iż powinnam się przesiąść wyżej. Zagotowało się we mnie i obiecałam sobie napisać do klubu skargę. Medycy nie są od oglądania meczu, a skoro nic za to nie płacą, to mogą przecież odejść nieco na bok.

- Kochanie, złość piękności szkodzi. Ty niedługo zmarszczek się nabawisz – szepnęła Laura, również próbując utrzymać swoje nerwy na wodzy. – Oddychaj, wrzuć na luz, ciesz się meczem.

            Nie zdziwiłabym się, gdybym dostała jakiejś nerwicy. Ostatnio ciągle się na kogoś denerwuję lub wściekam. Wczoraj wieczorem Kubiak zasugerował, że pewnie w ciąży jestem. Musiałam go zmartwić, ponieważ wiatropylna jeszcze nie jestem i raczej nigdy nie będę. Moja nerwowość brała się z ciągłej obecności siatkarzy w moim życiu. Byli wszędzie. Pakowali się tam, gdzie wcale ich nie chciałam. Lubili wpadać do mojego mieszkania bez zapowiedzi. Zabierali sobie moje prywatne rzeczy bez pytania uważając, że mają do tego prawo. Jeśli ktoś posiadał takowe, to tylko Kuba. Przyszedł czas na wytyczenie granic. Postanowiłam zacząć od wymiany zamków w drzwiach. Do tego będę musiała powiedzieć Kubie, że czas najwyższy nieco odciąć się od jego przyjaciół. W szczególności od Martino, który uwielbiał działać mi na nerwy. Oczywiście nie miałam w planach zabraniać mu z nimi jakichkolwiek kontaktów. Nie jestem tego typu dziewczyną. Nie chcę za wszelką cenę być na pierwszym miejscu, ale jeśli miałam przestać się denerwować, to poważna rozmowa była potrzebna.

- Boże Hanka – jęknęła Laura, szturchając mnie lekko w bok. Dopiero teraz zauważyłam, że Jastrzębski Węgiel wygrał czwartego seta co oznaczało, że czeka ich jeszcze tie-break. – Ja to się dziwię, że Młody jeszcze z tobą wytrzymuje. Ty masz problemy z koncentracją.

- Chcesz mi znaleźć jeszcze jakiś problem? – Warknęłam, podpierając głowę na dłoniach. Łokcie boleśnie wbijały się w uda, ale to nie miało większego znaczenia. Chojnacka przewróciła oczami, mrucząc pod nosem jakieś przekleństwa.

            Nie mam pojęcia jakim cudem w ogóle udało mi się na ostatnim secie. Kciuki zaciskałam tak mocno, że przy ostatnich punktach już prawie ich nie czułam. Wreszcie Laura zdecydowała, iż powinnyśmy wesprzeć w okrzykach bojowych klub kibica. Przyjęli nas z radością. Może dlatego, że wszyscy wiedzieli z kim zadaje się Laura Chojnacka? Jak na razie razem z Kubą nie chwaliłam się naszym związkiem. Wiedzieli ci, co musieli.

- Jeśli Łasko spieprzy ten atak, to przez kolejne dwa tygodnie śpi na kanapie – mruknęła Laura, a Michał? Zupełnie tak, jakby w tym całym harmidrze był w stanie wyłapać jej delikatny głos. Zebrał się w sobie, a piłka poszybowała na linię końcową boiska, dając tym samym zwycięstwo Jastrzębskiemu Węglowi.

            Klub kibica oszalał. My zwariowałyśmy razem z nimi. Najpierw wyściskałyśmy każdego kibica po kolei, by wreszcie pobiec schodami na dół. Ochroniarze czuwali, by przypadkiem nikt niepowołany nie dostał się na płytę boiska, więc niestety nasze prośby i błagania na niewiele się zdały. To jednak nas nie zniechęciło. Powróciłyśmy do naszego sektora, przedarłyśmy się przez tłum kibiców.

- Wygraliśmy! – Krzyknął Kuba, dopadając barierki, przy której stałyśmy. Za jego plecami po chwili zjawił się Kubiak. No proszę. Nagle przestał się obrażać i nawet był w stanie się uśmiechać. – Hanka, wygraliśmy!

- Jestem z ciebie dumna – szepnęłam i nie zważając na otaczających nas ludzi, musnęłam delikatnie usta Kuby. Wokół nas zapanowała cisza, Laura prawie się zapowietrzyła, a Misiek prawdopodobnie odwrócił wzrok, bo kiedy na niego spojrzałam, to gwizdał cicho pod nosem.

- Kocham cię, mała.

- Miałeś nie czepiać się mojego wzrostu – syknęłam, uśmiechając się w dalszym ciągu serdecznie. – Spotkamy się w hotelu.

            W radosnych podskokach udałam się razem z Laurą do wyjścia. Odprowadzały nas zaciekawione spojrzenia młodych fanek. Och tak. Miłości wśród nich z całą pewnością nie zyskałam. A może nie będzie tak źle? Przecież Laura jakoś nie spotyka się na co dzień z falą nienawiści. Chociaż tak z drugiej strony, to Łasko nie jest jakimś wielkim ulubieńcem tych małolat.

            Wchodząc do hotelu postanowiłam sobie, że nie będę się takimi szczegółami przejmować. Liczę się tylko ja z Kubą. Cała reszta to nieistotny szczegół.

Odautorsko: Wesołych Świąt wszystkim i śnieżnego dyngusa! :) Hm, cud że pamiętałam o dodaniu rozdziału dzięki zauroczeniu The Walking Dead <3 Przywróćcie mnie rzeczywistości, proszę!